Enver abim buyurdular ki;
Ben herhangi bir mümine baktığım zaman, onun hakkında hiçbir endişe, hiçbir şüphe olmaksızın, bütün hücrelerimle seviyorum. Bu sevgimde en ufak bir menfaatim bahis konusu değildir. En ufak bir çıkarım konuşulamaz, düşünülemez. Ona nasıl iyilik ederim, ne verebilirim diye, bütün canımla, ciğerimle, kalbimle ona teslim oluyorum. O da insan, onun da kalbi var. Karşındaki insana hiçbir endişe, hiçbir şüphe olmaksızın tam teslimiyet, muhabbet besleyince, o da haliyle karşısındakini sevecektir. Çünki, bu sevgide ilahi bir sevgi vardır. Yani, Allah’a giden yolda sevgi var. Sonsuza giden sevgide, çarpışma olmaz. Ama, menfaatle ilgili sevgilerde, daima karşılıklı çıkarlar, menfaatler bahis konusudur. Sonunda mutlak kavga olur, mutlaka geçimsizlik olur.
ali zeki osmanağaoğlu