Şüphesiz o bir mü’mindir

Cafer bin Muhammed “radıyallahü anh” nakleder:
Ensar’dan bir zat vefat etmek üzereydi. Âlemlere rahmet olan Resulullah Efendimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” de bu zatın yanında bulunuyor, onunla ilgileniyordu. Efendimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” ölüm meleği Azrail aleyhisselamın geldiğini gördü ve aralarında geçen konuşmayı şöyle haber verdi. Resulullah Efendimiz “sallallahü aleyhi ve sellem”, ölüm meleğine: “Ey ölüm meleği, bu sahabeme yumuşak davran; şüphesiz o bir mü’mindir” buyurdu. Azrail aleyhisselam şöyle dedi. “Gönlün hoş, gözün aydın olsun; bil ki ben her mü’mine yumuşak davranırım. Yâ Resulallah: Ben bir insanın ruhunu alınca, onun ailesinden birisi feryat ederse, ben, ruh elimde olduğu halde adamın evinin kapısında durur ve: “Bu feryat da ne oluyor? Vallahi biz bu kimseye zulmetmedik, ecelinin önüne geçmedik, kendisi için takdir edilen vakitten önce gelmedik. Onun ruhunu aldığımız için bir günaha da girmedik. Eğer Allahü teala’nın yaptığına razı olursanız, sevap alırsınız. Eğer üzülür ve kızarsanız, günaha girersiniz. Sizin bizi ayıplayacak bir durumunuz yok. Hem biz size daha çok geleceğiz. Siz kötü halden sakının, kötü ölümden sakının.” derim. Yâ Resulallah! Yer yüzünde köylü-şehirli, iyi-kötü kim varsa, ben her gün onları gözden geçiririm. Ben onların büyüğünü ve küçüğünü kendilerinden daha iyi tanırım. Vallahi Yâ Resulallah, Allahü teala’nın izni olmadan ben bir sineğin canını almaya güç yetiremem.”
Bu hadisi nakleden Cafer bin Muhammed “radıyallahü anh” demiştir ki: “Bana şu haber ulaştı: Azrail aleyhisselam insanları namaz vakitlerinde gözden geçirir. Ölüm anında ruhunu almak için baktığında, eğer o kimse namazlarını muhafaza eden bir kimse ise, melek ona yakın durur, şeytanı ondan uzaklaştırır. Bu arada melek ona: “Lâ ilâhe illallah Muhammedün-Resûlullah” sözlerini telkin eder. Bu, gerçekten büyük bir hâldir.”