Enver abim buyurdular ki;
İnsan, 100 sene evvel yoktu. Burada hiç birimiz yoktuk. 100 sene sonra zaten yokuz. Yok, var, yok. Bu varlık, hadi 100 sene diyelim. Şüphesiz ki bu ömür içerisinde insanın, çok neşeli günleri olur, çok sıkıntılı günleri olur, hastalıkları olur, üzüntüleri olur ama kaç sene olursa olsun, sonsuza bölündüğü zaman netice sıfır olur. O halde, insan ömründe yapılan her türlü iyilikler veya acılar veya tatlılar bir gün bitecek. Her şey bittiği gibi, o da bitecek. Halbuki bitmeyen bir şey kalacak, o da; Mü’minin kalbini kıranlar, komşularına eziyet verenler, maiyetine zulmedenler. İşte maalesef onlar bitmeyecek. Acı olarak geçecek ama mazlumun üzerinde, boynunda asılı olarak kalacak. Âhırette de en zor hesap buradan verilecek. Allah ile kul arasındaki günah, Allah affetsin, o, cenâb-ı Hakkın rahmetine, merhametine, affına kalmıştır. Ama kullar arasındaki münasebetlerde, biraz evvel söylediğim gibi, insanları üzenler, nefsine göre hareket edip de kalb kıranlar veyahut da helal haram demeden her şeyi midesine indirenler, kul hakkından korkmayanlar orada çok korkacak, çok…