Enver abiler buyurdular ki;
Mübarek Hocamız “Allah rahmet eylesin” Miftâh-ün necât adlı Arapça bir kitap bastırdılar. Oradan bize bazı yerlerini tercüme ettiler. O tercüme ettikleri yerde şöyle bir ifade geçiyor: “Allahü teâlâ sabahleyin meleklere diyor ki; ‘Şu kullarımı ben sevmiyorum. Onlar benim mübârek ismimi ağızlarına hiç almasınlar’. Melekler de diyorlar ki, ‘Ya Rabbi bunlara ne yapalım ki senin ismini anmasınlar?’ Allahü teâlâ da buyuruyor ki, ‘Onlara çok para verin, onlara çok sıhhat verin, ona çok neşe verin, ne verirseniz verin. Onlar dünyaya dalsınlar, beni hatırlarına bile getirmesinler.’ Nihayetinde o insanlar azıp kudururlar, akıllarına Allah kelâmı gelmez. Hatta söylemekten de çekinirler gerici derler diye kim bilir?
Cenab-ı Hak yine buyurur ki: “Ben şu kullarımı çok seviyorum”. Melekler derler ki; “Ya Rabbi, ne yapalım?”. Allahü teâlâ buyurur ki; “Onlara dert verin, elem verin, keder verin, üzüntü verin, sıkıntı verin, hastalık verin. Onlar her derde düştükçe Allah der, benden yardım ister, kullarıma yalvarır, bana dua edin der. Onların bu inlemesi benim hoşuma gider. Onlar benim has ve sevgili kullarımdır. Bugün Bağlum’a gittik ve hepinize dua ettik…