Enver abiler buyurdular ki;
Hepimizin kurtulma arzusu var, hepimizin kurtulmaya ihtiyacı var. Eğer bunu yapamazsak bizim için felaket olur. Yani bir yere gidince de arkadaşlarımızın arasından ayrılmamak lazımdır. Arkadaşlarımızın arasına karışılmadığında evvela buluşmamaya başlarsın. Sonra yavaş yavaş bulunduğun yere alışırsın. Ondan sonra bulunduğun yeri sevmeye başlarsın. Sonra bulunduğun yer tatlı gelmeye başlar ve derken tenkitler başlar. O da öyle yapıyor, bu da böyle yapıyor, zaten bunların yaptığı da doğru değil dersin. En sonunda kusur aramaya başlarsın. Önce imla kusurlarına başlarsın sonra fikir kusurlarına başlarsın. Ondan sonra Enver abiyi kötülemeğe başlarsın. Bunun sonu budur. Sonra Mübarekleri kötülemeye başlarsın. Bunu bana Mübarekler söylediler; kardeşim şimdi değil, zamanı gelince bana karşı olanlar çıkacaklar. Onlar sana karşı değil, bana karşı. En zor günlerde burs parası verdiğim, yardım ettiğim insanlardan… Bir insana kötülük yapmak istersin, aklından geçirirsin de buna karşılık olarak ona malum oldu, bana kötülük etti diye düşünürsün. Allahü teala bir kulunu severse pek çok kulunu onun için feda eder. Onlar uğraştıkça o kul daha kârlı çıkar ama diğerleri zarar eder.