Birgün hazret-i Osman radıyallahü anh abdest alıyormuş. Abdest bitmiş, kurulanmış, gülmeye başlamış. "Ya Emir-el mü'minin, niye gülüyorsunuz diye niye sormuyorsunuz? neden güldüğümü bana sorun" demiş. Eshabı kiram, "Efendim, afv edersiniz, niye gülüyorsunuz?" demişler. Buyurmuş ki; "Birgün benim abdest aldığım yerde, hazreti Peygamber abdest alıyordu. Cenab-ı Peygamber aleyhissalatü vesselam abdestini aldı, gülmeye başladı. Niye gülüyorsunuz, ya Resulallah diye, neden sormuyorsunuz, buyurdu. Biz de ya Resulallah, neden güldünüz, diye sorduk. Mübarek aleyhissalatü vesselam buyurdu ki; Bir mü'min abdest aldığı zaman, yüzünü yıkarken, bütün günahlarının, (tabi büyük günahlar hariç), su ile beraber aktığını görüyorum. Elini yıkarken, başına mesh ederken, günahlarının döküldüğünü görüyorum. Ayaklarını yıkarken, bütün günahlarının döküldüğünü görüyorum. Ben gülmemeyim de, kim gülsün, buyurdu. O hadise aklıma geldi". Hazreti Osman radıyallahü anh, Peygamber efendimize sallallahü aleyhi vesellem, okadar tâbi oluyor ki, aynı yerde abdest alırken aynı haraketleri yapıyor, ve aynı şekilde gülerek aynı şeyleri söylüyor. Dolayısıyla, abdest aldıktan sonra, biraz gülmek bu büyüklere tâbi olmak olur. Sormazlarsa, niye gülüyorsunuz diye neden sormuyorsunuz diyerek, bunu anlatmak lazım. Velhasıl, neşeli olmalıdır. Çünki imanlı ve imansız insan arasındaki fark; mü'min güler yüzlü tatlı sözlüdür, münafık; çatık kaşlı, asık suratlıdır.