Bir gün Peygamber Efendimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” Eshabıyla birlikte bir sefere çıkmışlardı. Suyu bol, ağaçlık bir yer görünce mola verdiler. İçlerinden biri bir kuş yuvası gördü. Anne kuş yuvada yoktu, sadece küçücük yavrular vardı. Orada bulunan gençlerden biri kuş yavrularından birini tutup sevmeye başladı. Kuşun annesi az sonra geriye döndü. Yavrusunu yuvasında bulamayınca ötmeye başladı. Yürekleri sızlatan ötüşü dağları, taşları inletiyordu. Herkesin hayretten ağzı açık kalmıştı. Bu nasıl şefkat ve merhametti! Peygamber Efendimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” ise uzaktan olanları izlemekteydi. Arkadaşlarının yanına gelerek, “Siz bu kuşun yavrusunu kurtarmak için yaptıklarına şaşırıyorsunuz değil mi?” diye sordu. Orada bulunanlar “Evet Ya Resulallah” dediler. Efendimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” buyurdular ki: “Şunu iyice bilin ki sizi yaratan Rabbiniz’in şefkat ve merhameti, şu kuşun yavrularına olan merhametinden kat kat fazladır.” Sonra kuşun serbest bırakılmasını istedi.