Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” Efendimizin Sevban isminde bir kölesi vardı. Bir gün Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” Efendimizin huzuruna geldi. Yüzünün rengi kaçmıştı. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” Efendimiz “Neyin var, ey Sevban?” diye sordu. Sevban buna cevaben: “Ne hastalığım, ne ağrım var. Hiçbir şeyim yok. Yâ Resûlallah, seni göremediğim zamanlar sana karşı olan aşkım artıyor. Şiddetle bir yalnızlık duyuyorum. Sonra ahireti hatırlıyorum ve orada seni göremeyeceğimden korkuyorum. Çünkü sen cennette diğer Peygamberlerle beraber yüksek makamlarda bulunacaksın. Ben cennete girsem bile senin derecenden aşağı derecede bulunacağım için seni orada göremeyeceğim, sohbetinizi dinleyemeyeceğim. Bu hal beni zafiyete duçar etti.” Bunun üzerine şu ayet-i kerime nazil oldu: “Kim Allah’a ve Resulüne itaat ederse, işte onlar, Allah’ın kendilerine lütuflarda bulunduğu Peygamberler, sıddîkler, şehitler ve salih kişilerle beraberdir. Bunlar ne güzel arkadaştır.”