İnsanın vücudunda en kıymetli organ, kalptir. Bizim dinimizin esası; kalbi hastalıktan kurtarmaktır. Çünki, kalbi hasta yapan, insanın içinde bir düşman vardır. Hem Allah’a düşman, hem de kalbe düşmandır. O da insanın nefsidir. Nefse karşı bir panzehir lazımdır. Bu panzehir, bu büyük zâtların kendileri veya eserleridir. Eser deyince; hem kitapları hem de talebeleridir. O zatlardan birine rastlayan kurtulur. Onun için insan dünyada beraber olduğu, sevdiği kişilerle haşr olunacaktır. Kim olduğumuz değil, kiminle olduğumuz önemlidir. Çünki, insan nasıl yaşarsa öyle ölür, nasıl ölürse öyle diriltilir. Kimlerle berabersek, ahirette de onlarla beraber olacağız. Çünki, Peygamber efendimiz “aleyhissalatü vesselam” buyuruyor ki; El mer’ü mea men ehabbe. Ne ile meşgulseniz, dünyada kimlerle beraberseniz ahirette de onunla berabersiniz, buyuruyor. Onun için kim Allahü tealayı çok anarsa, Allahü teala ile beraber olur. Kim Peygamber efendimiz’e çok salevat-ı şerife getirirse, Peygamberimizle “aleyhissalatü vesselam” beraber olur.